Kitap çekilişi var. Katılmak isterseniz;

http://ilknur--akpinar.blogspot.com/2012/08/ilk-hediye-cekilisimi-3uc-kitap-ve.html

Buraya giriyoruz, yorum yapıyoruz ve blogunuzda paylaşıyosunuz. Bu kadaaar :)

Bunlar da çekiliş için kitaplar .

Sevdiğin kişinin seni aldattığı gerçeği var. Ondan ayrıldığın için üzülürsün, seni sevmediği için üzülürsün, salaklığına üzülürsün. Sonra... Sonra burnuna kokusu gelir. Gözlerin dolar. Böyle bir karaktersizin seni ağlattığına üzülürsün.

Etkisiz bir insan oldum yıllarca. Kimsenin kalbini kırmadım. Kimseyle çok fazla yakın olamadım. Olsam biliyorum ki onu bırakınca hem onu hem kendimi üzecektim. Böylesi daha iyiydi. Sadece kendimi üzüyordum. Biri ne zaman beni sevmeye başlasa kaçardım ondan. Belki göreceğim sevgiden korkardım. Beni birine bağlamasından korkardım. Bir gün onu bırakmak zorunda olmanın onun ve benim ruhumda bıraktığı izlerden korkardım.

-SEN KORKAĞIN TEKİSİN!!!! Duydun mu beni? İnsanlara kalbini açmadan yalnız bir şekilde öleceksin. 

Korkak. Evet korkağım. Birine bağlı kalmaktan korkan bir korkak. İz bırakmaktan korkuyorum. Uzun seneler sürecek dostluklarım pek yok. Sadece biri var. Oda bebekliğimden beri yanımda. Sessizce anlaşabildiğimiz bir dostluk bu. Sadece gözlerinden ne hissettiğini anladığım dostum. Dostluğa değer veririm. Ama yapmacıklıklarından o kadar sıkıldım, o kadar midem bulandı ki tek dostumun o olduğuna inandım artık.       Bana hep derdi ki "Birini bulsan, çok sevsen, gerçekten sevsen. Onu diğerlerine yaptığın gibi uzaklaştırır mısın?" derdi yani. O kadar sonrası pek olmadı. Cevap veremedim. Veremezdim. O da beni zorlamazdı zaten.

     Sonra oturur böyle bir sorunun cevabını bile düşünemeyecek korkak olduğumu düşünürdüm. 

Başladığım yerdeyim.

Başladığım yerdeyim.

Kendime söz vermiştim oysaki.

Tekrar aynı hataya düşmeyecektim.

Kalp bu. Hisseder. Kırılır.

Senin kalbini kırmaktan korktum.

Tekrar aynısı olmaz belki dedim.

Beni yanılttın. Teşekkürler.

Bende iyileşmeyecek yaralar açtın. Bunu unutamam.

Benim insanlara olan güven duygumu paramparça ettin.

"Güvenemiyorum.

Sevemiyorum.

Aşık olamıyorum."

Hiçbir şey hissedemiyorum…

Bomboş bir çukur...

Yaşadığımı hissedemiyorum.
Kimseye güvenemiyorum.

Biri gelse.

Tekrar güven duygumu geri verse bana.

Tekrar sevebilmeyi öğretse…

Duygularımı verse…

Hayata döndürse beni.

Ya da sadece koşulsuz sevse beni.

Ona güvenebileceğimi bana inandırsa…

Sonsuz mutluluğumu geri getirse.

Ama korkuyorum. Çok korkuyorum. Her şeyden korkuyorum. 

Biraz İnsanlık

      Alçakgönüllü ve maddiyata önem vermeyen insanlar vardır. Topluma ve insanlığa yararlıdırlar. Bunlar toplum içinde kolayca fark edilirler. Yaz aylarında kapısının önüne su koyarlar, parkta yavru bir kediyi severler ya da başkalarına gülümserken ki gözlerinde sizi tebessüm ettiren ışıltılar vardır. Önyargılı değildirler. Belki paraları yoktur. Ama yinede mutludurlar. Her ne kadar kapitalist düzen sayesinde bunlardan fazla kalmasa da yine de vardır onlardan. Onları incitmeyin. Onlardan çok az kaldı. İnsanlık gün geçtikçe bitiyor çünkü.

            Kişiliğe önem azaldı. Her şey dış görünüşe bağlı oldu. Binlerce şirket, holding kuruldu. Buralarda çalışan onlarca hatta daha fazla insan, robotlaştı. Elinde evrak çantası, son model arabası ve pahalı takım elbisesiyle saygı görmeye başladı. Ama kimse bilmiyordu ki o robotlar daha içlerinde esen fırtınadan habersizler. Binlerce insan birbirinin kopyası olmaya başladı. Kızların tek derdi elbisesinin ayakkabısıyla uyumu, erkeklerinse o kızlardan nasıl yararlanabilecekleri oldu.

            Bu dünyayı kim bu hale getirdi. Kim insanların içine bu iğrenç davranışları soktu. Neden bütün bunlar olurken herkes uyuyor. Nasıl hiç kimse bunların farkına varamıyor ?

Her şeyden sıkıldım

Yine boğazım ağrıyor. Yine yanaklarım ıslak. Yine içimde her şeyden nefret ettiğim o his.

Boğazım ağrıyor. Evet. Çünkü benim boğazım sadece avazım çıktığı kadar bağırdığımda acır. Ağladım çünkü
canım yanıyor. Nefret ettim çünkü kavga etmekten çok sıkıldım.

Tatilden bu yüzden nefret ediyorum. Kavga etmediğimiz tek bir gün bile yok. Ama sıkıldım. Canıma yetti. Gittikçe hiç sevmediği o insana benziyor. Bunu ona söylediğimde kavga ediyoruz. İstediğin gibi olamadığım için mi bana bu kadar nefretle bakıyorsun? Yoksa başka bir nedeni mi var?

Boğazım ağrıyor. Her şeyden sıkıldım.

Binlerce şarkı dinledim. Onlarca şiir okudum. Çoğu aşk üzerineydi. Her birini dinlediğimde aklıma sen geldin, her birini okuduğumda aklıma birine bağlanmaktan korktuğum ama aşık olmak istediğim geldi. Kıskanılmaktan hoşlandığım ama özgürlüğüme düşkünlüğüm geldi. Yazdıklarım, dinlediklerim, okuduklarımın hepsi hayalimde ki adam içindi. Ama asla ilerde beraber dünyayı gezdiğim adam şuan hayalimdeki olamayacak.

Hangi hayalimiz gerçek oldu ki? Ne zaman hayal kırıklığı yaşamadık?

Hayal kırıklığı…

Çevremdeki insanlara yaşattığım hayal kırıklığı…

Onların istediği liseye gitmediğim, onların istediği kadar ders çalışmadığım ve onlar gibi olmadığım için yaşattığım hayal kırıklığı.